اسمان مال من است

حافظ را باز میکنم....:مرا میبینی و هر دم زیادت میکنی دردم......

به سامان نمیپرسی نمیدانم چه سر داری       به در مانم نمیکوشی نمیدانی مگر دردم؟

.....

دیگر حوصله ی وزن و قافیه هارا ندارم دیگر حوصله ی عروض و فاعلاتن مفاعلن را ندارم...این تکرار ف ع ل در گوشم میپیچد و مرا بیزار میکند

پس کجاست ان همه عشق یه کلمه هایی که میرقصیدند در شعرها؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟من چه شدم چکار کردم که دیگر هیچ چیز مرا عاشق نمیکند؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

دلم میخواهد دچار شوم....بی حس شده ام.......لبخند میزنم فقط ومیگریزم

سلام

دلم گرفته و هیچ چیز مرا از این دلگرفتگی رها نمیکند.........................

(این دلگرفتگی مداوم شاید تاثیر سایه من است...)‏